Ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας κάθε βαθμίδας οφείλουν να συμμετέχουν στη διεθνή προσπάθεια για τον περιορισμό της ξέφρενης κλιμάκωσης των συνεπειών της κλιματικής κρίσης. Δεν είναι μόνο θέμα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, ή καλών πρακτικών με στόχο την επικοινωνία, αλλά υπαρξιακό ζήτημα όλων.
Οι επενδυτές οφείλουν να σέβονται το περιβάλλον στο οποίο επιχειρούν, αφενός σηκώνοντας το πραγματικό κόστος λειτουργίας τους κι αφετέρου αποδεικνύοντας πως θεωρούν εαυτούς μέρος των κοινοτήτων στις οποίες δραστηριοποιούνται. Έχει παρέλθει η εποχή όπου μία επένδυση θεωρείτο επικερδής γιατί εκμεταλλευόταν αλόγιστα φυσικούς πόρους, ρύπαινε αγνοώντας αν στη διπλανή κοινότητα δημιουργείται μια υγειονομική βόμβα, ή αγνοούσε αν θα κληροδοτήσει την απόλυτη δυστοπία στις ερχόμενες γενεές. Ομοίως και σε επίπεδο πλανήτη, αν συμφωνούμε πως η κλιματική αλλαγή δεν περιορίζεται από σύνορα κρατών, ή θα πετύχουμε ή θα αποτύχουμε όλοι μαζί.
Σήμερα έχουμε μια διεθνή προσπάθεια για την παύση χρήσης κάθε μορφής ορυκτών καυσίμων, με αφορμή και την πανδημία, που αποτέλεσε ένα μεγάλο καμπανάκι του πλανήτη προς την ανθρωπότητα. Οι βάσεις μπήκαν στη Συμφωνία του Παρισιού και το πλαίσιο υλοποίησης ολοκληρώθηκε στην COP26 στη Γλασκώβη. Σε διεθνές και εθνικό επίπεδο συζητείται το κόστος της Πράσινης Μετάβασης και ζυγίζεται απέναντι στο κόστος κλιματικής αδράνειας, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε όλοι το μέγεθος του προβλήματος και να αφιερώσουμε τους απαραίτητους πόρους σε αυτή την προσπάθεια.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διατηρούμε την πρωτοκαθεδρία σε αυτό τον αγώνα για ένα βιώσιμο αύριο. Η Ευρωπαϊκή Ταξινομία, που προηγήθηκε του Κλιματικού Νόμου, έρχεται να παράσχει στον χρηματοπιστωτικό τομέα σαφείς πληροφορίες σχετικά με το ποιες οικονομικές δραστηριότητες είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα βιώσιμες και ποιες επιζήμιες για τον μετριασμό και την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
Η λογική είναι απλή: όσες επιχειρήσεις επιμένουν σε επιζήμιες πρακτικές θέτουν εαυτόν σε κίνδυνο, είτε λόγω των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής είτε λόγω περιορισμού της πρόσβασης σε κεφάλαια που θα ανεβάσουν το κόστος καθιστώντας τις μη βιώσιμες. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και δεδομένων των υπαρκτών πράσινων ενεργειακών εναλλακτικών που έχουμε σήμερα, κάθε διευκόλυνση για παράταση χρήσης ορυκτών καυσίμων ή εμπλοκή της ανθρωπότητας σε νέες «πυρηνικές» περιπέτειες αγγίζει τον παραλογισμό. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναλογιστεί πρώτη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αντί να ανοίγει τέτοιο παράθυρο οπισθοδρόμησης βαφτίζοντας το μαύρο πράσινο. Ο εναπομείναντας προϋπολογισμός άνθρακα, το CO2 που απομένει να εκπέμψουμε εντός του ορίου του 1,5oC, είναι αμείλικτος για τα όρια της μετάβασης.
Ξέρουμε πως η κλιματική κρίση είναι ανθρωπογενής, όπως ξέρουμε πως απειλεί πια την ύπαρξη του ανθρώπου στον πλανήτη. Ας μην χάσουμε άλλο χρόνο με υπεκφυγές. Το μέλλον είναι μπροστά μας και είναι πράσινο.
Άρθρο στο economia.gr: