Άρθρο μου στο iEidiseis.gr
https://www.ieidiseis.gr/opinions/118644/petros-kokkalis-meta-ti-glaskovi-elpizontas-gia-mia-kanoniki-zoi
Η παγκόσμια κοινότητα ανταποκρίθηκε στους καιρούς όσο ήταν στη Γλασκώβη. Μένει να δούμε τι θα γίνει τώρα σε κάθε κράτος ξεχωριστά και πώς όλοι θα σηκώσουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, «για να έχουν και τα εγγόνια μας μία ελπίδα για μία κανονική ζωή».
Όσοι μετείχαμε στην 25μελή αποστολή του Κοινοβουλίου στη Γλασκώβη, στη Διεθνή Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή (COP26), το κάναμε έχοντας στα χέρια ίσως το πιο προοδευτικό και πιο πράσινο ψήφισμα που έχει συνταχθεί διεθνώς μέχρι σήμερα. Η πανδημία, οι πλημμύρες που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές ακόμα και σε χώρες με τις υποδομές της Γερμανίας, η κλιμακούμενη ανισότητα και ενεργειακή φτώχεια ως στοιχεία αποσάθρωσης κάθε έννοιας κοινωνικής συνοχής, έκαναν επιτακτική την άμεση και αποφασιστική δράση στην κατεύθυνση της πράσινης μετάβασης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Φτάνοντας στη Γλασκώβη, οι οργανώσεις στο πρώτο σκέλος της COP26 και οι σύνεδροι που είχαμε την ευθύνη των διαπραγματεύσεων στη συνέχεια, καθώς και το σύνολο των χωρών που μετείχαν, όλοι συμφωνούσαμε για την αλήθεια των επιστημονικών ευρημάτων που έκαναν την κλιματική δράση αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπου. Ήταν χαρακτηριστική στιγμή όταν ο Φρανς Τίμμερμανς σήκωσε το κινητό του στον αέρα δείχνοντας μία οικογενειακή φωτογραφία, για να απευθύνει μία ύστατη έκκληση στο όνομα των παιδιών και εγγονιών του, «για να έχουν και εκείνα μία ελπίδα για μία κανονική ζωή».
Οι διαπραγματεύσεις δεν ήταν καθόλου εύκολες, αλλά υπήρχε στους περισσότερους η ελπίδα πως πρέπει να φύγουμε από αυτή τη Διάσκεψη έχοντας κάνει το καθήκον μας. Ελπίδα που έγινε ακόμα ισχυρότερη με την κοινή δήλωση ΗΠΑ-Κίνας, διατρανώνοντας την αναγκαιότητα των καιρών όταν αυτές οι δύο χώρες εμφανίζονται διατεθειμένες να χτίσουν γέφυρες στα θέματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, παρά τις τεράστιες διαφορές τους σχεδόν σε κάθε άλλο ζήτημα.
Φύγαμε από τη Σκωτία με στόχο τον περιορισμό της υπερθέρμανσης στον ενάμιση βαθμό στις βαλίτσες μας, αντί για τους δύο της Συμφωνίας του Παρισιού, με τη βούλα των Ηνωμένων Εθνών για το (σταδιακό δυστυχώς) τέλος των ορυκτών καυσίμων, για το μεθάνιο και την αποψίλωση των δασών. Η παγκόσμια κοινότητα ανταποκρίθηκε στους καιρούς όσο ήταν στη Γλασκώβη. Μένει να δούμε τι θα γίνει τώρα σε κάθε κράτος ξεχωριστά και πώς όλοι θα σηκώσουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, «για να έχουν και τα εγγόνια μας μία ελπίδα για μία κανονική ζωή».