Οι μετακινήσεις στο πλαίσιο της Πράσινης Μετάβασης θα αλλάξουν δραστικά, αφενός ενισχύοντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς και αφετέρου επιδιώκοντας την μείωση των αναγκών μετακίνησης, ενισχύοντας τις τοπικές αγορές και οικονομίες. Ως εκ τούτου, η πρώτη απάντηση στο αν είναι καλύτερο το ηλεκτρικό αυτοκίνητο ή το αυτοκίνητο με κινητήρα εσωτερικής καύσης, είναι το λιγότερο αυτοκίνητο.
Η τιμή κτήσης ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου απευθύνεται ακόμα σε λίγους. Συγχρόνως, παρότι οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου που του αντιστοιχούν είναι οι μισές από εκείνες ενός συμβατικού, η σπατάλη σε άλλα υλικά είναι σημαντική. Στον αντίποδα, πρέπει να υπάρξει λύση στο μεσοδιάστημα και αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από κάποιας μορφής ηλεκτροκίνηση, παράλληλα με την ταχύτερη εξέλιξη της με στόχο τη μείωση σε πρώτες ύλες και μικρότερο κόστος κτήσης προκειμένου να είναι προσιτό.
Προ πανδημίας, το 2018, τα επιβατικά αυτοκίνητα ευθύνονταν για το 45% των αερίων του θερμοκηπίου, με τις μεταφορές αγαθών να ακολουθούν με 29%. Σύμφωνα με το ΙΕΑ τα επιβατικά οχήματα εσωτερικής καύσης οφείλουν να εξαλειφθούν μέχρι το 2070. Δεδομένης της συνεισφοράς τους στην υπερθέρμανση του πλανήτη και την ουσιαστική αποτυχία μας να περιορίσουμε την υπερθέρμανση στον 1,5οC, και αυτός ο στόχος θα πρέπει να επιτευχθεί πολύ νωρίτερα. Ας σημειωθεί πως στην ΕΕ, οι μεταφορές ευθύνονται για περίπου το ένα τέταρτο των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και αποτελούν την κύρια αιτία της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στις πόλεις.
Κανείς δεν έχει την απόλυτη λύση. Το ζητούμενο είναι τα βήματα στη σωστή κατεύθυνση, που σημαίνει καταρχήν μηδενική κλιματική αδράνεια, μιας και ο πλανήτης δεν θα μας περιμένει άλλο. Οι όποιες μεταβατικές λύσεις, όπως είναι το σημερινό ηλεκτρικό αυτοκίνητο, οφείλουν να εντάσσονται στο πλαίσιο της Πράσινης Μετάβασης, τόσο σε ό,τι αφορά τα υλικά και τις εκπομπές τους, όσο και για τις συνθήκες που δημιουργεί η παραγωγή και η διάθεση τους, ούτως ώστε να μην ενισχύονται καθεστώτα που ενδεχομένως να κατέχουν κάποια κρίσιμη πρώτη ύλη, και να μην διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες.
Τέλος, σε ό,τι αφορά το νικέλιο και την αρχική ερώτηση της ΕΠΟΧΗΣ, θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο το επόμενο διάστημα και κρίνω πως η ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ ήταν ένα ακόμα λάθος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μετά εκείνου της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ. Της κυβέρνησης που αναζητεί υδρογονάνθρακες για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, για να καλύψει το κενό στρατηγικής στον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας, αφού μέχρι να αντληθεί το πρώτο βαρέλι, αν αντληθεί ποτέ, δεν θα υπάρχει πια αγορά για ορυκτά καύσιμα.